LAMSIJAN kang melu mesantren nem wulan ning Ustad Mahmud ujug-ujug kepengen pamit. Tapi waktu arep pamit keder ora kejagan, lantaran ngajie masih ora kruwan-kruwan.
“Tad kula pamit krihin, wonten prayogi kang penting,” jare Lamsijan, isin-isinan.
“Kedelenge grasa-grusu pisan Jan, penting apa ya ?” Takone Ustad Mahmud.
Ustad aslie keder ngupai idin, lantaran Lamsijan ngajie masih durung campleng. “Terus, ngajie kan durung bener wis pengen balik ning Sumber…,” jare Ustad.
“Terus sekiyen kan arep Natal karo taun baru, biasae akeh polisi rajia, ko liwate priben, ente ora duwe SIM,” jare Ustad.
“Gampang Tad, liwat dalan tikus,” jawab Lamsijan.
“Gaya bae pengen liwat dalan tikus kang cilik, liwat dalan wedus bae durung ngalami,” jare Ustad, Lamsijan mung nyengir.
“Mmm….anu Tad, anu….,” Lamsijan glagepan.
“Anu apa…, lakem jas aja gemeter,” jare Ustad kang ngerti basa prokem Cirebon.
“Inggih Tad, kulae… kelingan mawon teng demenan lawas,”
“Tapi…anu Tad, kulae bade ngurus idin kawin, mengkin wulan arep bade ngawin wong sekampung,” jare Lamsijan.
“Astaghfirullah…. nyebut, eling Jan ! Masa wong sekampung arep dikawini kabeh, bisa ibur jagat, medsos bisa rame !” Ustad sewot.
“Maksude, karo salah siji wadon kang tunggal sekampung, Tad,” jare Lamsijan.
“Ooo….bokat kuh wadon sekampung arep dikawin kabeh. Hah hah hah…?!” Ustad gemuyu ngakak.
(Mimi Gede/CN)
